Terug naar home
“Ik werd eigenaar in een snel veranderende wereld”
Als tiener verdiende Peter al zijn zakgeld in de zaak van zijn vader. Maar pas in de jaren negentig, nadat hij tien jaar lang bij andere bedrijven had gewerkt, besloot hij om op 31-jarige leeftijd bij zijn vader in dienst te komen. “In 1994, dit jaar 30 jaar geleden, kwam ik als directie-assistent in de zaak. Uiteindelijk ook wel met het idee om het bedrijf dat mijn vader had opgericht voort te zetten. Maar dat deed ik, zonder dat ik me daar toen van bewust was, in een enorm snel veranderende wereld.”
“Na mijn middelbare school deed ik de HEAO aan de Hogeschool Rotterdam. Na mijn afstuderen werkte ik, ter overbrugging naar mijn verplichte militaire diensttijd, een aantal maanden in het bedrijf van mijn vader. Toen ik uit dienst kwam, wilde ik niet opnieuw direct daar aan de slag en ging ik daarom elders op zoek naar werk. Zo begon ik in 1983 als automatiseringsmedewerker bij Wilton Feijenoord. Een aantal jaar later stapte ik over naar het offshorebedrijf Allseas, waar ik tot 1994 als hoofd automatisering werkte. In dat jaar werden bij Allseas enkele grote automatiseringsklussen afgerond. Dat was voor mij het moment om verder te kijken. De roep om bij mijn vader in het bedrijf aan de slag te gaan, bleek toen wel aanlokkelijk genoeg.”
Aan de slag als directie-assistent
Omdat Peter al veel van kantoorautomatisering afwist en vanuit zijn jonge jaren ook voldoende te maken had met de handel in kantoorbenodigdheden, richtte hij zich in de eerste jaren vooral op projectinrichting. “Ik weet nog dat mijn interesse juist naar projectinrichting ging, omdat ik daar nog nauwelijks kennis van had. Maar feitelijk werkte ik als directie-assistent. Mijn vader probeerde me zo breed mogelijk te informeren over alle zaken die in het bedrijf speelden. Ik ging mee naar klanten en langzaam maar zeker groeide ik ook meer in een leidinggevende rol. Ik volgde in die eerste jaren managementtrainingen en werd door een externe expert geholpen bij het invullen van mijn nieuwe rol. Rond mijn vaders 57ste verjaardag hield hij een familieberaad, waarin hij mijn broer, zus en mij vroeg wie interesse had om het bedrijf over te nemen. Hij besefte dat hij zo’n proces zo’n vijf jaar voor hij daadwerkelijk wilde stoppen al moest inzetten. Mijn broer en zus gaven aan dat ze dat niet zagen zitten. Ik had wel interesse, en zo werkten we vanaf 1997 toe naar een overname.”
Memorabele overname
“Voor mij was duidelijk dat ik het bedrijf volledig wilde overnemen en dat het niet bijvoorbeeld deels in familiehanden bleef. Ik wilde echt zelfstandig kunnen beslissen over het totale reilen en zeilen en dus ook zelf de verantwoordelijkheid voor de resultaten dragen. Dit betekende ook dat ik een reële prijs moest betalen aan mijn ouders, met als gevolg dat ik tot ver in de jaren 2000 elk jaar een flink bedrag moest aflossen. Het duurde nog vele jaren voordat ik eindelijk een positief eigen vermogen had.”
Op 17 september 1999 volgde de officiële overname. Een dag die Peter niet snel vergeet. Enerzijds omdat het een memorabel moment was, anderzijds omdat zijn vader en hij die ochtend een zeer nare mededeling kregen. Ze ontvingen een afwijzing op een grote offerte voor de inrichting van het stadskantoor in Vlaardingen. “Natuurlijk kun je altijd een aanbesteding verliezen, maar in dit geval waren de eigen regels van de aanbesteding door de gemeente niet juist nageleefd. Uiteindelijk hebben we dat aangekaart, en na een arbitragezaak een jaar later kregen we de opdracht alsnog. Maar na die, voor ons vervelende melding in de ochtend, zat ik in de middag met mijn vader en moeder bij notaris Van der Valk in Schiedam om eigenaar te worden van het bedrijf. Die twee gebeurtenissen blijven altijd als één memorabel moment in mijn hoofd zitten.”
Snel veranderende marktomstandigheden
Wat Peter zich niet realiseerde - en deels ook niet kón weten - was dat hij het bedrijf overnam in een periode van grote veranderingen. De internetbubbel knapte aan het einde van de vorige eeuw en in 2001 vonden de aanslagen in New York plaats. Dit had grote economische gevolgen, zeker toen een paar jaar later ook de wereldwijde kredietcrisis uitbrak. “Vanaf begin 2000 tot 2005 hadden we een aantal lastige jaren. Toen ik het bedrijf overnam, hadden we nog 42 mensen in dienst. De snel veranderende marktomstandigheden dwongen me om ingrijpende maatregelen te nemen. Eind jaren negentig waren we lid geworden van Veneka, de huidige inkooporganisatie Quantore voor kantoorartikelen. In plaats van een eigen magazijn met 4.000 artikelen, konden we nu via Quantore 25.000 kantoorartikelen uit voorraad leveren. Het betekende dat ik ons eigen magazijn moest sluiten. En dus ook de banen van onder meer magazijnmedewerkers en chauffeurs moest schrappen, evenals die van een aantal monteurs die kantoormeubelen in elkaar zetten. Al snel had ik het personeelsbestand met circa 20 mensen ingekrompen, puur door de snel veranderende wereld. Want ook op de kantoren van onze klanten veranderde veel. Steeds verdergaande automatisering en specialisaties dwongen ons om keuzes te maken. Zo lag onze kracht niet bij het aanbieden van IT-oplossingen. Wel bij printers en scanners. En vooral bij projectinrichting. Vanaf 2005 begonnen we langzaam maar zeker dat specialisme nog nadrukkelijker op de voorgrond te zetten.”
Verandering in rol als eindbeslisser
In de eerste vijf jaar na de overname was Peter’s vader, Jan Hoogerwerf, nog vaak aanwezig. “Voor de overname, in de jaren 1994 tot 1999, betrok mijn vader mij al heel vaak bij vraagstukken en aanstaande beslissingen. Hij nam in die jaren nog wel de eindbeslissing. In de vijf jaar na de overname was het andersom; toen betrok ik hem nog veelvuldig bij de verschillende vraagstukken en dilemma’s, maar was ik het die uiteindelijk de knoop doorhakte. Vanaf circa 2005, ook omdat de gezondheid van mijn vader toen terugliep, nam die wisselwerking af en kwam ik– als het om beslissingen ging – meer op mezelf te staan.”
Peter kijkt wel met veel tevredenheid terug op het overnameproces. Hij had ook nooit het idee dat hij in een rol gedwongen is. “Mijn vader was een moderne een vooruitstrevende ondernemer. Dat was hij toen hij nog eindverantwoordelijk was en dat was hij ook toen ik de zaak overnam. Hij steunde mij, en tegelijk liet hij me de beslissingen nemen toen het besluit was gevallen om de zaak aan mij te verkopen. Had ik, en ook mijn broer en zus, de zaak niet willen overnemen, dan had hij het bedrijf verkoopklaar gemaakt. Nu ik ongeveer eenzelfde leeftijd heb als hij destijds, en in dezelfde situatie zit, ben ik gesprekken gestart met mijn dochters. Sinds ruim een jaar voeren we geregeld en gestructureerd overleg binnen onze familie over wat zij willen. Dat doen we soms ook met externen erbij. Want net als mijn vader wil ik op tijd kunnen anticiperen op eventuele plannen en ideeën die zij daarover hebben of nog ontwikkelen. Alleen zo kunnen we voor het bedrijf in de komende jaren de best mogelijke richting en toekomst bepalen.”
“Na mijn middelbare school deed ik de HEAO aan de Hogeschool Rotterdam. Na mijn afstuderen werkte ik, ter overbrugging naar mijn verplichte militaire diensttijd, een aantal maanden in het bedrijf van mijn vader. Toen ik uit dienst kwam, wilde ik niet opnieuw direct daar aan de slag en ging ik daarom elders op zoek naar werk. Zo begon ik in 1983 als automatiseringsmedewerker bij Wilton Feijenoord. Een aantal jaar later stapte ik over naar het offshorebedrijf Allseas, waar ik tot 1994 als hoofd automatisering werkte. In dat jaar werden bij Allseas enkele grote automatiseringsklussen afgerond. Dat was voor mij het moment om verder te kijken. De roep om bij mijn vader in het bedrijf aan de slag te gaan, bleek toen wel aanlokkelijk genoeg.”
Aan de slag als directie-assistent
Omdat Peter al veel van kantoorautomatisering afwist en vanuit zijn jonge jaren ook voldoende te maken had met de handel in kantoorbenodigdheden, richtte hij zich in de eerste jaren vooral op projectinrichting. “Ik weet nog dat mijn interesse juist naar projectinrichting ging, omdat ik daar nog nauwelijks kennis van had. Maar feitelijk werkte ik als directie-assistent. Mijn vader probeerde me zo breed mogelijk te informeren over alle zaken die in het bedrijf speelden. Ik ging mee naar klanten en langzaam maar zeker groeide ik ook meer in een leidinggevende rol. Ik volgde in die eerste jaren managementtrainingen en werd door een externe expert geholpen bij het invullen van mijn nieuwe rol. Rond mijn vaders 57ste verjaardag hield hij een familieberaad, waarin hij mijn broer, zus en mij vroeg wie interesse had om het bedrijf over te nemen. Hij besefte dat hij zo’n proces zo’n vijf jaar voor hij daadwerkelijk wilde stoppen al moest inzetten. Mijn broer en zus gaven aan dat ze dat niet zagen zitten. Ik had wel interesse, en zo werkten we vanaf 1997 toe naar een overname.”
Memorabele overname
“Voor mij was duidelijk dat ik het bedrijf volledig wilde overnemen en dat het niet bijvoorbeeld deels in familiehanden bleef. Ik wilde echt zelfstandig kunnen beslissen over het totale reilen en zeilen en dus ook zelf de verantwoordelijkheid voor de resultaten dragen. Dit betekende ook dat ik een reële prijs moest betalen aan mijn ouders, met als gevolg dat ik tot ver in de jaren 2000 elk jaar een flink bedrag moest aflossen. Het duurde nog vele jaren voordat ik eindelijk een positief eigen vermogen had.”
Op 17 september 1999 volgde de officiële overname. Een dag die Peter niet snel vergeet. Enerzijds omdat het een memorabel moment was, anderzijds omdat zijn vader en hij die ochtend een zeer nare mededeling kregen. Ze ontvingen een afwijzing op een grote offerte voor de inrichting van het stadskantoor in Vlaardingen. “Natuurlijk kun je altijd een aanbesteding verliezen, maar in dit geval waren de eigen regels van de aanbesteding door de gemeente niet juist nageleefd. Uiteindelijk hebben we dat aangekaart, en na een arbitragezaak een jaar later kregen we de opdracht alsnog. Maar na die, voor ons vervelende melding in de ochtend, zat ik in de middag met mijn vader en moeder bij notaris Van der Valk in Schiedam om eigenaar te worden van het bedrijf. Die twee gebeurtenissen blijven altijd als één memorabel moment in mijn hoofd zitten.”
Snel veranderende marktomstandigheden
Wat Peter zich niet realiseerde - en deels ook niet kón weten - was dat hij het bedrijf overnam in een periode van grote veranderingen. De internetbubbel knapte aan het einde van de vorige eeuw en in 2001 vonden de aanslagen in New York plaats. Dit had grote economische gevolgen, zeker toen een paar jaar later ook de wereldwijde kredietcrisis uitbrak. “Vanaf begin 2000 tot 2005 hadden we een aantal lastige jaren. Toen ik het bedrijf overnam, hadden we nog 42 mensen in dienst. De snel veranderende marktomstandigheden dwongen me om ingrijpende maatregelen te nemen. Eind jaren negentig waren we lid geworden van Veneka, de huidige inkooporganisatie Quantore voor kantoorartikelen. In plaats van een eigen magazijn met 4.000 artikelen, konden we nu via Quantore 25.000 kantoorartikelen uit voorraad leveren. Het betekende dat ik ons eigen magazijn moest sluiten. En dus ook de banen van onder meer magazijnmedewerkers en chauffeurs moest schrappen, evenals die van een aantal monteurs die kantoormeubelen in elkaar zetten. Al snel had ik het personeelsbestand met circa 20 mensen ingekrompen, puur door de snel veranderende wereld. Want ook op de kantoren van onze klanten veranderde veel. Steeds verdergaande automatisering en specialisaties dwongen ons om keuzes te maken. Zo lag onze kracht niet bij het aanbieden van IT-oplossingen. Wel bij printers en scanners. En vooral bij projectinrichting. Vanaf 2005 begonnen we langzaam maar zeker dat specialisme nog nadrukkelijker op de voorgrond te zetten.”
Verandering in rol als eindbeslisser
In de eerste vijf jaar na de overname was Peter’s vader, Jan Hoogerwerf, nog vaak aanwezig. “Voor de overname, in de jaren 1994 tot 1999, betrok mijn vader mij al heel vaak bij vraagstukken en aanstaande beslissingen. Hij nam in die jaren nog wel de eindbeslissing. In de vijf jaar na de overname was het andersom; toen betrok ik hem nog veelvuldig bij de verschillende vraagstukken en dilemma’s, maar was ik het die uiteindelijk de knoop doorhakte. Vanaf circa 2005, ook omdat de gezondheid van mijn vader toen terugliep, nam die wisselwerking af en kwam ik– als het om beslissingen ging – meer op mezelf te staan.”
Peter kijkt wel met veel tevredenheid terug op het overnameproces. Hij had ook nooit het idee dat hij in een rol gedwongen is. “Mijn vader was een moderne een vooruitstrevende ondernemer. Dat was hij toen hij nog eindverantwoordelijk was en dat was hij ook toen ik de zaak overnam. Hij steunde mij, en tegelijk liet hij me de beslissingen nemen toen het besluit was gevallen om de zaak aan mij te verkopen. Had ik, en ook mijn broer en zus, de zaak niet willen overnemen, dan had hij het bedrijf verkoopklaar gemaakt. Nu ik ongeveer eenzelfde leeftijd heb als hij destijds, en in dezelfde situatie zit, ben ik gesprekken gestart met mijn dochters. Sinds ruim een jaar voeren we geregeld en gestructureerd overleg binnen onze familie over wat zij willen. Dat doen we soms ook met externen erbij. Want net als mijn vader wil ik op tijd kunnen anticiperen op eventuele plannen en ideeën die zij daarover hebben of nog ontwikkelen. Alleen zo kunnen we voor het bedrijf in de komende jaren de best mogelijke richting en toekomst bepalen.”
